Corontaine op een
Thais eiland
Eerlijk: hoe vaak heb je jezelf naar een tropisch eiland gewenst? En hoe primaaa zou je daar mee zijn als je daar, pak ‘m beet, een paar maanden vast zou zitten? Op het strand, tussen de palmen en de kokosnoten. He-le-maal prima. Tot het coronavirus je in je nek hijgt en je gewoon lekker in quarantaine gaat. In dat tropische paradijs van je.
Voordat iedereen meteen helemaal over de fles gaat: daar hebben we inderdaad zelf voor gekozen. En nee, we zijn niet last minute met onze eigenwijze bek het vliegtuig ingestapt. Dat was in januari, met een one-way ticket naar Azië. En ja, inderdaad: corona was al bekend. Maar ze was toen een ‘klein griepje’ in het verre China en wij gingen naar Thailand, dus ja. Mij-len-ver van het gevreesde virus. Sommigen verklaarden ons voor gek dat we ‘richting’ het virus reisden. Wij wuifden het weg met een ‘doe jij niet zo gek’. Nog niet wetende dat dit virus Nederland binnen no time op zijn kop zou komen zetten. Ironisch, haast.
Mondkapjes
everywhere
Een Russische kist (pilotentaal voor vliegtuig, lees hier trouwens alles over piloten en hun vliegtuigen) bracht ons naar Bangkok, en aan boord was de voltallige bemanning bepakt met mondkap. Wat vonden wij dat een partij overdreven, zeg. Man – wat een onwetendheid.
Op de luchthaven van Bangkok was het nog een grotere mondkapjesparade. Net zoals op het beroemde en beruchte Khaosan Road (bizarre uitgaansstraat), en dat gaf echt wel een gek gevoel. Daar ontstond misschien de eerste fronsrimpel: wat is er met de wereld aan de hand? In januari was het vooral allemaal nog heel grappig. Ja, Corona is een biertje ha-ha. Stel je niet zo aan.
Shit is getting
serieus
En toen kwam februari. En werd de berichtgeving over het virus serieuzer. Opeens werd onze temperatuur gemeten op luchthavens en winkelcentra (en ik was elke keer heel zenuwachtig, want: godjongens wat is het hier héét en dadelijk heb ik koorts en word ik afgevoerd) en overal werd je gevraagd om je nog even extra te desinfecteren.
Reisverboden en gesloten grenzen waren nog niet aan de orde (behalve in China) en dus vloog ik naar de Filipijnen. Waar het immens rustig was, want de Chinezen en Koreanen zijn hier tourist number one. Dus sliep ik in m’n eentje op slaapzalen van zes en als ik een excursie wilde maken moest ik m’n paspoort laten zien om telkens te bevestigen dat ik nee-echt-niet-de-Chinese-nationaliteit heb. Ook de hoogblonde Rus werd uitvoerig gecontroleerd. ‘Virus, you know’. Oh? Het was nog steeds allemaal heel grappig.
Vluchten vanuit
de Filipijnen
Tot 14 maart. Ik kwam laat terug van een leuke dag touren door El Nido, en in de lobby van m’n hotel was het onrustig. Er hing een rare vibe. Een soort paniek? Mensen scrolden als bezetenen over hun telefoons en laptops. Keken elkaar met grote ogen aan. Maar jongens toch, wat is er aan de hand? En toen kwam het nieuws: de Filipijnen gaan in lockdown. En als je hier niet vast wil zitten tot en met 14 april, dan heb je tot morgenavond om weg te komen. BOEM. Dat nieuws sloeg echt in als een bom.
Op een lullig papiertje in de lobby hing een statement van de burgemeester: vanaf morgen worden álle binnenlandse voertuigen (boten, bussen, vliegtuigen) stilgelegd en praktisch word je dus gedwongen om te blijven waar je bent. Een soort oerkracht steeg in me op. HELL NO dat ik hier een maand ga vastzitten! Begrijp me niet verkeerd, de Filipijnen zijn prachtig mooi. Maar El Nido is niet bijster leuk (sorry), het internet is ruk (help) en het eten geeft me lange tanden (ja echt, sorry). Misschien is het een fantastische plek voor jou om vast te zitten, voor mij leek het de hel op aarde. En dus zette ik alles op alles om El Nido binnen no time te verlaten. Plan: zes uur met de bus naar de dichtstbijzijnde luchthaven (Puerta Princesa) en vanaf daar naar Manila. En Manila is mijn way out. Internationale vluchten gaan gewoon door. Oké, I got this.
Uhm, oké. I got
this bijna niet
De mensen in de lobby waren zó neerslachtig (want: hele dag gezocht en alle vluchten zitten volgeboekt) dat ik bijna mee dreigde te gaan in de acceptatie tot vastzitten. HELL. NO.
Tot half vijf ’s nachts zocht ik naar elke gangbare optie om in Manila te komen (zwemmen?). Soms had ik een vlucht te pakken en boekte ik zo snel m’n vingers konden typen. Maar dan was ik te laat en was de ‘flight unavailable’ en vloekte ik tot ik geen lucht meer kreeg.
Inmiddels was Nederland ook ingeschakeld en zochten moeder en vrienden met man en macht naar een way out. Toen vriendin A. met het RIVM belde, wisten zij van niks. De Filipijnen op slot? Nee? Ik wilde het bijna laten en ‘het morgen wel zien’, maar dan steeg mijn OHH HELL NO weer op en sloeg ik weer aan het zoeken.
En daar was ze, om half vijf ’s nachts. Een ticket naar Bangkok. Via Manila, vanaf Puerta Princesa. Morgen. Straks, dus. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de boekingsbevestiging binnen had. HÈ?! Was het gelukt?! Mijn ongeloof zou pas wegzakken als ik daadwerkelijk met mijn ass in dat vliegtuig zou zitten. Ik deelde het heugelijke nieuws met thuis, sloeg aan het paniek-pakken (alles.moet.die.backpack.in) en besloot bij de eerste streep daglicht op zoek te gaan naar een bus, een motor, een iéts wat me zes uur lang naar de luchthaven zou kunnen brengen.
Ik liep bookingsbureautjes in en uit, maar alle bussen waren natuurlijk al volgeboekt. Ik probeerde recepties, mannetjes op straat en ‘do you have a friend who..?!’. Om negen uur was het geluk aan mijn zijde. Er was nog één plekje, op schoot bij de chauffeur, maar hij vertrok nú. ‘Are you ready?!’. Ik heb nog nooit zo hard gesprint.
Het was zes uur lang hobbelen – en balanceren tussen de chauf en het dashboard – door de binnenlanden van Palawan, maar toen ik op de luchthaven kwam begon pas de echte strijd.
✈ Ben je benieuwd naar hoe dat is gegaan? Lees dan hier verder, want ik merk dat ik wel lekker ga op dit verhaal maar ook gigantisch afdwaal van m’n Thaise- Corontaine-verhaal.
Terug naar
Thailand
Nou goed, na alle sensatie op de Filipijnen kwam ik veilig in Bangkok aan (beetje anticlimax wel, hè). Maar het was toch weer stressen. Want: vanaf die dag zouden bepaalde nationaliteiten geweigerd worden bij de grens. En daar stonden de Nederlanders ook tussen. Stond ik dan, met mijn Nederlandse paspoortje op een werkelijk uitgestorven luchthaven.
Dit is BANGKOK, jongens. Eén van de meest drukke luchthavens ter wereld. En er was niemand. Ik kon alle immigration hokjes zien. Er stond nergens een rij. Er was nergens een mens. Op deze plek heb ik uren en uren in de rij gestaan om uiteindelijk het vrolijke ‘welcome to Thailand’ te kunnen zien. En nu? Het kostte me nog geen minuut. Kippenvel.
Van Bangkok reisde ik door naar Koh Samui, want ik wilde gewoon doorgaan met mijn plannen. En dat was een yogaretreat in the middle of nowhere. Ik ging met de bus, en waar je normaal moet vechten om een plekje, kon je nu echt driedubbel overdwars gaan zitten waar je maar wilde. Hmm.
Dit was ook het moment dat mijn achterban in Nederland me sterk adviseerde om echt zo snel mogelijk huiswaarts te keren. De media stroomde over met horrorverhalen over gesloten grenzen, gestrande reizigers en maandenlange lockdowns. ‘Blijf thuis’ werd het nieuwe ‘hallo’. En wat deed ik? Ik reisde alleen maar verder van de luchthaven vandaan.
In Corontaine op ’t
Thaise eiland
Dit is echt een weloverwogen keus. Dagenlang heb ik met moeder en vriendinnen gebeld, overlegd en informatie gedeeld over de best mogelijke optie. Feit is: de hele wereld gaat in lockdown, dus kies waar je vast wil zitten. Zorg voor een veilige plek waar je maanden kunt vertoeven. Zorg dat er genoeg eten en drinken in huis is. En zorg dat er wifi is zodat je gewoon aan het werk kunt. En blijf binnen. Ga niet met je vakantiebek lekker naar strandjes scooteren en allemaal leuke dingen ondernemen. Nee. Stop met verplaatsen. Blijf. Binnen.
En dat doen we dus nu ook braaf, in ons fantastische appartement. We zitten net als jullie, net als de hele wereld, binnen. We kijken naar kattenfilmpjes, zien de wc-papier challenges voorbijkomen, proberen wat te werken, spelen Netflix uit en vervelen elkaar. Prima quarantaine, dus.
Thailand in
lockdown
Twee dagen later kondigt Thailand de noodtoestand af. Op dit moment zijn de horeca, massagesalons, sport- en yogascholen gesloten, en ook de landsgrenzen (voor inkomende reizigers). Van zeven tot zeven geldt een avondklok én er is een verbod op hoarden gelegd. Geen gekke wc-papier-taferelen en lege schappen hier. Wel een uitgestorven eiland.
Hadden wij dan ook moeten vluchten? Nee. Het is echt een bewuste keus om nu niet terug te komen naar Nederland. ‘Stop met verplaatsen’ heeft mij echt geraakt. Waarom zouden we het hele gevecht aangaan om zo snel mogelijk in Nederland te kunnen komen? Waar we dan, net als nu, ook in quarantaine zitten. Maar waarvoor we wel duizenden kilometers hebben moeten strijden, met andere mensen, tegen andere mensen. Tegen de luchtvaartmaatschappij. Tegen het virus. Gedoe. Vluchten die niet gaan. Overnachten op de luchthaven. Onzekerheden. Nee. Blijf maar even waar je bent. Zodat we straks onze familie en vrienden in alle gezondheid in de armen kunnen sluiten.
Meer weten
overThailand?
Wil je graag een reis maken door Thailand? Laat me je helpen!
Als reisleider ken ik als geen ander de meest ideale routes, spots
en fijne slaapplekjes daar in Thailand.
✈ Neem hier contact met me op.
Liever alles zelf doen, maar geen idee hoe of wat of waar te
beginnen? Ook daar help ik je bij!
✈ Meld je aan voor mijn online reisprogramma HOE OVERLEEF IK: ALLEEN OP REIS.
Op de hoogte blijven van
nieuwe corona verhalen?
Meer lezen?
Oh, wauw! Dit zijn 3x exclusieve postcard-uitzichten in Italië (en hier kun je lekker eten!)
Kleurrijke huisjes, goudgele heuvels en bruisende piazza’s. Combineer dat met een goed glas bubbels en boterzachte prosciutto, en je hebt hét recept om ultimo te genieten van Italië. Waan je in deze exclusieve postcard-uitzichten, waar je meteen een heerlijk hapje kunt..
Oeh la, la.. In deze Parijse secret bars wil jij nu zijn!
Gin, champagne of een goed glas water (’t is jouw feestje) met een flinke berg allure en hoog decadentie-gehalte? Moet je in Parijs zijn. En dan het liefst in een exclusieve secret bar. Verstopt voor het plebs. Wachtend op jou. Hier vind je die secret bars in Parijs.
Met een allergie naar Italië: 15x veilige gerechten
Pizza’s, pasta’s en dampende risotto’s. En dat met een flinke berg kaas, proscuitto en olijfolie. Is Italië veilig voor mensen met een allergie? Miss Mega Allergisch zocht het eigenhandig voor jou uit.
Hi, Daphne hier op je beeldscherm! Journalist, reisleider, content creator en schrijfcoach. Knettergek op reizen en schrijven, verhalen vertellen en op food hotspots ontdekken. En dat allemaal met een lekkere berg humor, alsjeblieft.
Wat een avontuur. Wij hebben zelf onze wereldreis na vier maanden ook down the drain zien gaan. Hebben nog een maand ‘vastgezeten’ op een plek waar we eigenlijk niet wilde zijn en dus uiteindelijk de keuze gemaakt om terug te gaan. Lastig JA, maar met twee pubers het enige juiste wat we konden doen. Als we samen waren geweest was ik zeker gebleven op een plek aan de andere kant van de wereld. Hoe lastig mensen dat ook zullen begrijpen. Geniet van je keuze, geniet van elkaar en pas vooral op elkaar. De wereld gaat tzt echt wel weer een beetje open.
Dat is ook een avontuur, zeg! Klinkt als een verstandige keuze. Dankjewel, jullie ook goed oppassen hè!
Wat een leuk stuk, ondanks alle onzekerheid! Hopelijk blijf je gezond en wel de wereld rondreizen. En stukjes schrijven, natuurlijk!
Dankjewel, Daan! Wat een leuke reactie. Hopelijk blijf jij ook gezond en lekker stukjes schrijven! 🙂