De Filipijnen
gaan in lockdown

Ik begreep helemaal niets van het panikerende volk daar in de lobby. De Filipijnen zijn mooi, tranquillllo. Blijkbaar konden ze er niet van genieten, want als bezetenen scrolden ze over laptops en telefoons. Soms viel het woord ‘lockdown’. Dan keken mensen elkaar weer met grote ogen aan en dan ontstond er weer een kakofonie aan paniek. Jongens, wát is hier ingodsnaam aan de hand?

En toen kwam het nieuws: de Filipijnen gaan in lockdown. En als je hier niet vast wil zitten tot en met 14 april, dan heb je tot morgenavond om weg te komen. BOEM. Dat nieuws sloeg echt in als een bom. Vastzitten in El Nido, op Palawan? Nee, nee, nee. Ennn, paniekmodus in 3..2..1..

Wat paniekmodus?! Niets paniekmodus! Oerkracht! HELL NO dat ik hier een maand ga vastzitten! Begrijp me niet verkeerd, de Filipijnen zijn prachtig mooi. Maar El Nido is niet bijster leuk (sorry), het internet is ruk (help) en het eten geeft me lange tanden (ja echt, sorry). Misschien is het een fantastische plek voor jou om vast te zitten, voor mij leek het de hel op aarde. Was dit echt?!



Op een lullig papiertje in de lobby hing een statement van de burgemeester: vanaf morgen worden álle binnenlandse voertuigen (boten, bussen, vliegtuigen) stilgelegd en praktisch word je dus gedwongen om te blijven waar je bent. Ja, dit is echt. Als ik nu niet move, dan zit ik de komende maand in dit stoffige gehucht. HELL NO. Mijn oerkracht nam het van me over en ik zette álles op alles om El Nido binnen no time te verlaten. Plan: zes uur met de bus naar de dichtstbijzijnde luchthaven (Puerta Princesa) en vanaf daar naar Manila. En Manila is mijn way out. Internationale vluchten gaan gewoon door. Oké, I got this.

Oké, I got this
bijna niet

De mensen in de lobby waren zó neerslachtig (want: hele dag gezocht en alle vluchten zitten volgeboekt) dat ik bijna mee dreigde te gaan in de acceptatie tot vastzitten. HELL. NO. Tot half vijf ’s nachts zocht ik naar elke gangbare optie om in Manila te komen (zwemmen?). Soms had ik een vlucht te pakken en boekte ik zo snel mn vingers konden typen. Maar dan was ik te laat en was de ‘flight unavailable’ en vloekte ik tot ik geen lucht meer kreeg.

Inmiddels was Nederland ook ingeschakeld en zochten moeder en vrienden met man en macht naar een way out. Toen vriendin A. met het RIVM belde, wisten zij van niks. De Filipijnen op slot? Nee? Ik wilde het bijna laten en ‘het morgen wel zien’, maar dan steeg mijn OHH HELL NO weer op en sloeg ik weer aan het zoeken.

En daar was ze, om half vijf ’s nachts. Een ticket naar Bangkok. Via Manila, vanaf Puerta Princesa. Morgen. Straks, dus. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de boekingsbevestiging binnen had. HÈ?! Was het gelukt?! Mijn ongeloof zou pas wegzakken als ik daadwerkelijk met mijn ass in dat vliegtuig zou zitten. Ik deelde het heugelijke nieuws met thuis, sloeg aan het paniek-pakken (alles.moet.die.backpack.in) en besloot bij de eerste streep daglicht opzoek te gaan naar een bus, een motor, een iéts wat me zes uur lang naar de luchthaven zou kunnen brengen. Ik liep bookingsbureautjes in en uit, maar alle bussen waren natuurlijk al volgeboekt. Ik probeerde recepties, mannetjes op straat en ‘do you have a friend who..?!’. Om negen uur was het geluk aan mijn zijde. Er was nog één plekje, op schoot bij de chauffeur, maar hij vertrok nú. ‘Are you ready?!’. Ik heb nog nooit zo hard gesprint. 



Het was zes uur lang hobbelen – en balanceren tussen de chauf en het dashboard – door de binnenlanden van Palawan, maar toen ik op de luchthaven kwam begon pas de echte strijd.

van deze mensen hier áchterblijft. En hier dus waarschijnlijk ook slaapt. En gewoon vastzit. Echt naar.



Ik wist mezelf richting raam te manoeuvreren en met mijn backpack als kussen transformeerde ook ik tot hoopje-wegkwijnend-mens daar in de vertrekhal. Ik maakte me gigantisch druk. Dat mijn ticket niet geldig zou zijn. Dat ik overboekt was. Dat mijn vlucht ook geannuleerd zou worden. Dat ik hier moest blijven. Maar soms dan klonk er gejuich en sprintte er groepjes met versgeclaimde tickets vrolijk richting douane. Ik teerde op die blijheid.

Vijf uur later was het mijn beurt om in de rij aan te sluiten. Ik heb me nog nooit zo zenuwachtig en bezwaard tegelijk gevoeld. Terwijl ik rustig wachtte, hield de balie naast mij een soort ticketveiling. En zag ik met lede ogen aan hoe mensen bijna over elkaar heen klommen om schreeuwend een ticket te bemachtigen. Pick me! Pick me! Het leek wel een loterij op de kermis. Mijn hemel.

Toen mijn backpack op de rolband achter de balie verdween en ik mijn paspoort mét ticket in handen kreeg, kon ik het allemaal nog steeds niet geloven. Ik zou nu op een bootje ronddobberen, tussen die prachtige kalksteen rotsen. Stond ik hier in werkelijkheid nou echt een partij te vluchten voor dat verdomde virus?!

Achter de douane was niemand. Het was letterlijk een andere wereld. Rust. Ruimte. Die zinderende kriebel die luchthavens normaal bij me oproepen, kreeg even de kans om zich hier te laten zien. Maar al snel sloeg de paniek en het ongeloof toe: ik ben pas opgelucht als ik daadwerkelijk in dat vliegtuig zit. Ze kan nog altijd geannuleerd worden. Of niet op komen dagen en ons allemaal in de steek laten. Of volzitten. Of.. Paniekpiet.

✈ Heb jij ook reisproblemen door corona? En wil je goed beschermd zijn voor wettelijke situaties? Klik dan hier voor een rechtsbijstandverzekering en ontvang juridische hulp!

wanneer de avondklok sloeg. Het o, zo chaotische verkeer was nérgens te bekennen. Je snapt dat ik echt niet lekker sliep. Helemaal niet met de gedachte: morgen ga ik weer vluchten. En deze keer zal ik echt het land uit gaan. Gaat dat vliegtuig wel? Laat hem please opstijgen. En eenmaal geland in Bangkok: mag ik Thailand nog wel in? Of word ik afgevoerd en in quarantaine geplaatst?

Om half acht ’s ochtends herhaalde de vorige dag zich. Ik stond eeuwen in de rij om de luchthaven binnen te komen, en dat ging niet bepaald gezellig. Voor de terminal van de binnenlandse vluchten stond een groep soldaten – met geweer. In mijn rug duwde karretjes vol bagage. En er was natuurlijk weer paniek. Final calls bleven door de vertrekhal galmen. En deze keer was het menens: mis je deze vlucht, dan zit je dus vast in Manila, hè vriend. Ik hoor het mezelf nog zo denken, daar in de rij. De grap is: het duurde allemaal zo ontzettend-allejezus-lang, dat ook ik met een final call dat vliegtuig in rende. Mijn hemel.

Het vliegtuig zelf was praktisch leeg. Prima voor social distancing, maar er gingen toch wel een paar alarmbellen af. Had ik de juiste keus gemaakt om naar Thailand te vliegen? Had ik toch naar Nederland moeten gaan? Heb ik informatie over het hoofd gezien? Mag ik Thailand niet in? Word ik geweigerd? Teruggestuurd? Terwijl het vliegtuig over de startbaan raast, probeer ik mezelf wat credits te geven: you did it, girl. Het is je gewoon gelukt. Je bent de Filipijnen ontvlucht! Madre mia. Wat een avontuur.

✈ Hoe het in Thailand verder ging? Dat lees je hier. En daar zat ik dan, met m’n eeuwige reisgedrag, in Corontaine op een Thais eiland..